آشنایی با لباس خلبانی

مقدمه

لباس خلبانی، لباس کاری ویژه است که برای محافظت از خلبانان در مقابل شرایط مختلف هواپیمایی طراحی شده است. این لباس کار ‌ها عموماً شامل چند لایه از مواد مختلف هستند که علاوه بر حفاظت از بدن در برابر آتش، باد، ضربات و اشعه UV، راحتی و ایمنی خلبانان را افزایش می‌دهند. لباس‌ کار های خلبانی معمولاً شامل سوئیت و کت، شلوار یا شلوارک، کفش، کلاه یا کلاه‌هایی با طراحی ویژه برای حفاظت از سر و صورت در شرایط اضطراری و مخاطرات ممکنه در هواپیما هستند. این لباس‌ها اغلب دارای ویژگی‌هایی مانند ضد آب بودن، تنفس پذیری، و قابلیت انعطاف پذیری بالا هستند تا برای خلبانان در طول ساعات طولانی پروازها، راحتی فراهم کنند. علاوه بر این، برخی از لباس‌های خلبانی دارای تجهیزاتی مانند پاراشوت یا دستگاه‌های تنفسی نیز می‌باشند که در صورت بروز حوادث اضطراری، ایمنی خلبانان را تضمین می‌کنند.

جنس پارچه لباس خلبانی

پارچه‌های استفاده شده در لباس کار خلبانی اغلب از مواد مختلفی تشکیل شده‌اند که ویژگی‌هایی مانند مقاومت در برابر آتش، ضربه، باد، آب، و UV را دارند. برخی از مواد معمول شامل موارد زیر می‌شوند:

نایلون: نایلون یکی از مواد محبوب برای لباس کار های خلبانی است؛ این ماده خاص معمولاً با پوشش‌های ضد آب و ضد آتش ترکیب می‌شود.

کتان: موادی مانند کتان نیز برای لباس کار های خلبانی استفاده می‌شوند؛ این مواد معمولاً از مخلوطی از پنبه و پلی استر تشکیل شده و ویژگی‌های ضد آتش و مقاومت در برابر آب را دارند

پلی‌استر: پلی‌استر یک ماده خوب برای لباس کار  است؛ این مواد عموماً با پوشش‌های ضد آب و ضد باد ترکیب می‌شوند.

کامپوزیت‌های آرامیدی: مواد مانند Kevlar و Nomex از جمله کامپوزیت‌های آرامیدی هستند که مقاومت بالایی در برابر حرارت دارند، بنابراین برای لباس کار های خلبانی مناسب هستند. هر کدام از این مواد معمولاً با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا ویژگی‌های مورد نیاز برای لباس کار خلبانی را فراهم کنند.

قابلیت های لباس کار خلبانی

لباس کار های خلبانی دارای ویژگی‌ها و قابلیت‌های مختلفی هستند که برای ایمنی، راحتی و عملکرد بهتر خلبانان طراحی شده‌اند. برخی از این قابلیت‌ها عبارتند از:

حفاظت در برابر حرارت و آتش: لباس کار های خلبانی اغلب از موادی ساخته شده‌اند که در برابر حرارت و آتش مقاومت دارند تا در صورت وقوع حادثه، خلبانان را محافظت کنند.

ضد آب و ضد باد: لباس‌ کار های خلبانی معمولاً دارای پوشش‌های ضد آب و ضد باد هستند تا در شرایط هوایی نامساعد، خلبانان را خشک و گرم نگه دارند.

تنفس پذیری: برخی از لباس‌ کار های خلبانی دارای تنفس پذیری بالا هستند که اجازه می‌دهد تا بدن خلبانان در طول پرواز تنفس مناسبی داشته باشد و از بروز عوارض ناشی از حرارت و فشار محیطی جلوگیری شود.

قابلیت انعطاف پذیری: لباس‌ کار های خلبانی باید انعطاف پذیر باشند تا خلبانان بتوانند به راحتی حرکت کرده و کار کنند.

سبکی و راحتی: این لباس کار ‌ها باید سبک و راحت برای پوشیدن در طول ساعات طولانی پروازها باشند.

پوشش‌های ایمنی اضافی: برخی از لباس‌ کار های خلبانی دارای پارچه‌ها یا لایه‌های ایمنی اضافی مانند پاراشوت یا دستگاه‌های تنفسی هستند که در صورت بروز حوادث اضطراری، ایمنی خلبانان را تضمین می‌کنند. این ویژگی‌ها با هم ترکیب می‌شوند تا لباس‌ کار های خلبانی بتوانند ایمنی و راحتی لازم برای پروازهای موفق را فراهم کنند.

قابلیت تنظیم فشار بدن داخل لباس: لباس‌ کار های خلبانی معمولاً قابلیت تنظیم فشار را ندارند. اما، در برخی موارد، خلبانان می‌توانند از لباس‌ کار هایی استفاده کنند که قابلیت تنظیم فشار را دارند. این لباس‌ کار ها به طور معمول با استفاده از سیستم‌های هواگیری و هواپنجه‌ها طراحی شده‌اند که به خلبان امکان می‌دهند فشار درون لباس کار را تنظیم کنند. این سیستم‌های هواگیری معمولاً در ناحیه سینه، پشت، شکم و پاها قرار دارند و با استفاده از یک شیر هوا، فشار درون لباس را تنظیم می‌کنند. این ویژگی به خلبانان اجازه می‌دهد تا در طول پروازهای بلند، فشار بدن خود را تنظیم کنند و از احساس ناراحتی و عوارض ناشی از تغییرات فشار هوا در ارتفاعات بالا جلوگیری کنند. هرچند که این ویژگی در برخی لباس کار ‌های خلبانی وجود دارد، اما در بسیاری از موارد، لباس کار ‌های خلبانی از قابلیت تنظیم فشار بی‌خبر هستند و فشار درون لباس به صورت ثابت است.

حسگر های داخل لباس خلبانی

لباس کار های خلبانی ممکن است به حسگرهای مختلفی مجهز شوند تا به خلبانان کمک کنند و در شناخت شرایط مختلف هواپیما و محیط پروازی را بهبود بخشیده و ایمنی آنها را افزایش دهند. برخی از حسگرهای ممکن در این لباس کار ‌ها شامل موارد زیر می‌شوند.

حسگرهای حرارتی: این حسگرها به دستگاه‌های اندازه‌گیری حرارت متصل هستند و در صورت افزایش دما یا آتش‌سوزی، هشدار می‌دهند.

حسگرهای فشار: این حسگرها فشار هوا را اندازه‌گیری می‌کنند و در صورتی که فشار به طور ناگهانی تغییر کند، به خلبان اطلاع می‌دهند.

حسگرهای اکسیژن: این حسگرها سطح اکسیژن را در هواپیما اندازه‌گیری می‌کنند و در صورتی که سطح اکسیژن کاهش یابد، به خلبان هشدار می‌دهند.

حسگرهای شنیداری: این حسگرها صداها و نویزهای محیط را تشخیص می‌دهند و به خلبان اطلاع می‌دهند که در صورت بروز مشکل یا خطر، وی را هشدار دهند.

حسگرهای حرکتی: این حسگرها حرکات بدن خلبان را تشخیص می‌دهند و می‌توانند در فعال‌سازی سیستم‌های ایمنی یا ارسال هشدارها به صورت خودکار کمک کنند. این فهرست تنها یک نمونه از حسگرهای ممکن است که در لباس کار های خلبانی استفاده می‌شود. از آنجا که لباس‌ کار های خلبانی به طور معمول با توجه به نیازهای خاص هر هواپیما و شرکت هواپیمایی طراحی می‌شوند، ممکن است ترکیب و نوع حسگرها در هر لباس متفاوت باشد.

در پایان لازم به اشاره است که این مقاله در مورد لباس مخصوص خلبانی نوشته شده است و ارتباطی به لباس کار خلبانی که در این سایت یا سایر سایت های فروش لباس کار فروخته می شود ندارد. لباس کار یکسره خلبانی موجود در بازار صرفا از لباس خلبان های جنگنده الگو برداری شده است. برای خواندن مطلب مرتبط با لباس کار خلبانی به مقاله راهنمای لباس کار خلبانی مراجعه فرمایید.